Εδώ στις χώρες του Μεγαλέξαντρου είταν αναπόφευκτο να θυμηθώ το θρυλικό βασιλέα και το λόγο του, καθώς τον μνημονεύει η περιώνυμη «φυλλάδα»: «Tων βασιλέων τα δώρα πάντοτε πολλά πρέπει να είναι». Μου εκάματε ένα βασιλικό δώρο, σεις που κρατάτε τα φώτα της σοφίας σ’ αυτό το σύνορο. Είναι η μεγαλύτερη τιμή που κάνει η πατρίδα στο έργο μιας αρκετά σπαταλημένης ανθρώπινης ζωής. Θα ήταν υπερβολή και ανακρίβεια αν ενόμιζα πως η τιμή ανήκει μόνο σ’ εμένα και όχι σ’ όλους εκείνους που με βοήθησαν να κάμω το πράγμα που τιμάτε. Στην ίδια «φυλλάδα» υπάρχει ένας άλλος λόγος ακόμη: Όταν ο Αριστοτέλης ρώτησε τον Αλέξαντρο : «το μάλαμα και τον πλούτο οπού επήρε από όλον τον κόσμο πού τον έχει;», εκείνος αποκρίθηκε: «Oι ηγαπημένοι μου συντρόφοι και ο λαός είναι το μάλαμα και ο πλούτος μου». Οι ηγαπημένοι μου συντρόφοι και ο λαός, αυτοί μου έδωσαν το πολυτιμότερο που έχω κι αυτούς τιμάτε σήμερα.
Αρχές του Μάρτη είχαμε ένα Συμπόσιο στην Αθήνα για τη γλώσσα μας σ’ όλες τις εκφράσεις της ζωής. Μ’ ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι ομιλίες που αφορούσαν κάθε κλάδο του επιστητού, εκτός από την ποίηση. Φοβόμουν αλήθεια ότι σχετική συζήτηση γύρω από την ιδιότυπη τούτη έκφραση του ανθρώπου θα μπορούσε και συγχύσεις να προκαλέσει και να βλάψει το σκοπό του Συμποσίου. Γιατί η ποίηση χρησιμοποιεί μιάν ειδική λειτουργία της γλώσσας, τη συγκινησιακή , αυτήν ακριβώς που δε χρειάζεται, θα είταν μάλιστα βλαβερή, αν την χρησιμοποιούσαμε για να υπηρετήσουμε άλλες εκφράσεις της ζωής. ΄Ετσι σε μια παρέμβασή μου είπα λίγα λόγια που είναι πιθανό να φάνηκαν αιρετικά .
Σε διάφορους καιρούς ζητήθηκε από τον ποιητή να κάμει μαζί με την ποίηση και ποικίλα πράγματα: να είναι μάγος, να είναι προφήτης, να είναι κοινωνικός αναμορφωτής λ.χ. Δεν είναι το θέμα μου να εξετάσω τώρα ποιά άλλα πράγματα πρέπει να κάνει ο ποιητής. Θα περιοριστώ στην ποίησή του. Κι εδώ νομίζω πως ένα πράγμα τουλάχιστο είναι βέβαιο: ο ποιητής δεν έχει άλλο τρόπο να πράξει παρά με τη γλώσσα που μιλούν οι άνθρωποι που βρίσκουνται γύρω του. Πάνω σ’ αυτή τη γλώσσα θα ριζώσει και θα βλαστήσει η δική του λαλιά που τον εκφράζει. Μεταχειρίστηκα τα ρήματα ριζώνω και βλασταίνω στην κυριολεξία τους, με την έννοια μιας φυσικής λειτουργίας, που είναι αντίθετη με το τεχνητό ή το μηχανικό. Αν είναι φυτό, ένα ποίημα μας ενδιαφέρει όχι μόνο από τη μεριά του καρπού, αλλά και από τη μεριά της ρίζας.
